Ömür seyahati bazen çok zor, bazen kolay, bazen de can pazarında geçti.
Çocuklarımız oldu, boyları bizi geçti…
Hiçbir şey ama hiçbir şey onları unutturamadı.
Kim mi onlar?
Öğretmenlerimiz, hocalarımız, komutanlarımız…
Bize bir şey öğreten, örnek ve öncü olan herkesi birine benzettik.
Peki o timsal kişi kimdi?
Anamız mı? Babamız mı?
Hayır!
Öğretmenimiz.
Ana-baba sorumluydu, zorunluydu.
Ya öğretmen?
Daha çok veren, daha çok öğreten, daha çok emek veren öğretmen…
Hele de köy öğretmenleri…
Hiç bilmedikleri yurt köşelerinde, dağ başlarındaki ıssız köylerde, mezralarda…
Onlar adeta Mehmetçik misali…
Soba yakar, okulu tamir eder, okula verilmeyen köy çocuğunun evine gider, ailesine yakarır:
“Okutun bu çocuğu; okusun, öğrensin, iyi insan olsun.”
diye ana-babasına dil döker…
İlkokul öğretmenleri…
Onları kim anlatabilir ki?
Kişilikleri şekillendiren gerçek kahramanlar…
Marangoz, heykeltıraş, usta… İnsana şekil vermek kolay mı?
Benim de bir ilkokul öğretmenim vardı.
Harbiye üniformamla beni görünce, elini öptüm; boynuma anam gibi sarılarak ağladı…
Yaz tatilinden elleri nasırlı dönen bir köy kızıydı benim ilkokul öğretmenim.
Çalışkan olmayı, kul hakkı yememeyi, devlet malının yetim malı olduğunu öğretti.
Vatana, millete ve devlete sadâkat ile hizmet etmenin ibadet olduğunu; dinin güzel ahlâklı insanı hedeflediğini…
Toplum hayatının paylaşarak, yardımlaşarak güzelleşeceğini öğretti.
Ortaokul… Lise…
Lise yıllarımdan bir öğretmenim, bir grup öğretmenle birlikte çekilmiş fotoğraflarını paylaşmış.
Aklıma gelen cümleler şunlardı:
“Solcuydular, sağcıydılar…
Muhafazakâr, İslâmcı, Halk Partili, Adalet Partili…
Erbakancı, Türkeşçi, Ecevitçi, Demirelci…
Ama kesinlikle VATANSEVER idiler.
Milletimizin töresine, terbiyesine, inancına saygılı idiler.
Fedakârdılar; tayin oldukları yerlere severek gittiler.
Öğrencilerini gerçekten sevdiler.”
Ne mi kaldı onlardan?
Biz…
Ama biz, bizden sonrakilere onların bize verdiklerini veremedik.
Yeniden toparlanmalı; yerli ve millî araç kadar yerli ve millî insana da önem vermeliyiz.
Öğretmenlerimi saygıyla yâd ediyorum.
Öğretmenlerimizi saygıyla anıyorum.
Günleri kutlu olsun.
Girdiğim her sınavda, hayatın dayattığı imtihanlarda bile öğretmenlerimin öğütlerini hatırlıyorum.
Bize hakkınızı helâl ediniz.
Hâlâ size lâyık bir öğrenci, sizin hayallerinizin talebelerinden biri olmaya çalışıyorum, benim aziz öğretmenim.
Saygı ve hürmetle ellerinizden öpüyorum.
Öğretmenler Günü, tüm yiğit öncülerimize, öğreticilerimize, öğretmenlerimize kutlu olsun.
Strateji ve Yönetim Uzmanı
Emekli Yarbay Halil MERT
